van GroenLinks Tilburg

1.    De vrijwilligers van het project Fietsvriendinnen
Deelnemen aan de samenleving is een voorwaarde voor emancipatie. Doordat allochtone vrouwen, en vooral de eerste generatie, vaak minder mobiel zijn dan autochtonen, worden ze beperkt in hun maatschappelijke ontplooiing.
25 jaar geleden startte het CBV dan ook met fietscursussen voor allochtone vrouwen. Het plan bleek een succes. Niet alleen waren er al gauw jaarlijks zo’n 70 cursisten, maar ook meldden zich in de loop van de jaren vele vrijwilligers om te helpen. Sommigen van hen zijn autochtone Tilburgse vrouwen die graag iets gezelligs en concreets willen doen, maar voor een ander deel zijn de vrijwilligers allochtone vrouwen die uit eigen ervaring weten hoe belangrijk het is om te kunnen fietsen.
Het succes van de fietscursussen leidde begin 2004 onder meer tot het project Fietsvriendinnen: een project dat in meerdere gemeenten navolging krijgt en een landelijke uitstraling heeft.
Vele duizenden allochtone vrouwen maakten en maken ondertussen via de fiets nieuwe contacten. Het zou nooit zo ver zijn gekomen zonder de enthousiaste inzet van de vele tientallen vrijwilligsters die in de afgelopen jaren zich hiervoor belangeloos hebben ingezet. Hun solidariteit en vriendschap helpt hun allochtone zusters echt een heel eind op weg.

Omdat het project Fietsvriendinnen en haar voorganger -de fietscursussen- voor een heel groot deel werd en wordt gedragen door de belangeloze inzet van vele vrijwilligsters, nomineert de jury van de Solidariteitsprijs deze vrijwilligsters voor de Solidariteitsprijs 2006.

2.     De Werkgroep Malawi van de Stichting Het Goede Doel
De Stichting Het Goede Doel bestaat al een jaar of vijf en is opgericht door het echtpaar Mirjam Vossen en Ralf Bodelier uit Tilburg.
Het Voedselproject van de Werkgroep Malawi mag een echt succesverhaal heten. Het project is geboren uit een studiereis van de Tilburgse universiteit in 2005, waaraan voornamelijk studenten deelnamen. In Malawi werden ze hard geconfronteerd met de hongersnood die net was uitgebroken. Een aantal reisgenoten vatte meteen een zeer ambitieus plan op om geld in te zamelen in Nederland. Nog tijdens hun verblijf in Malawi startte de groep zijn campagne in de pers in Nederland. Familie, vrienden, scholen: aan alle kanten kwamen mensen in beweging om geld in te zamelen. En het werd een enorm succes. Er werd in enige maanden tijd in totaal meer dan een ton aan euro’s opgehaald. Niet alleen als noodhulp voor de 16.000 kinderen en de bewoners van twee dorpen die zodoende de hongersnood konden overleven, maar ook als structurele hulp in de vorm van zaaigoed en kunstmest, de bouw van een keuken en het aanstellen van een lokale landbouwvoorlichter.

Vanwege de enorme belangeloze inzet van de leden van de Werkgroep Malawi voor de mensen in dit Afrikaanse land nomineert de jury van de Solidariteitsprijs de leden van de Werkgroep voor de Solidariteitsprijs 2006.

3.    Mirjam Antonise
Het lijkt soms wel of de wereld steeds harder draait. Alles verandert in steeds sneller tempo. Sommige mensen genieten van de voordelen, vele anderen hebben last van de nadelen. Meer en meer mensen kunnen de snelle maatschappelijke veranderingen niet volgen en hebben het gevoel dat ze niets te vertellen hebben over hun eigen leven. En als ook nog hun vertrouwde woonomgeving, hun eigen straat en huis ondersteboven worden gehaald, dan haken ze af.

Rond de Trouwlaan / Uitvindersbuurt in Tilburg Oud Zuid gingen de laatste jaren veel oude zekerheden verloren. De belofte dat er een mooie nieuwe woonomgeving voor zou terugkomen was niet aan iedereen besteed. Het ongenoegen, de grote zorgen: veel wijkbewoners hadden het gevoel dat niemand ze serieus nam.  

Op zulke momenten is het belangrijk dat er mensen zijn die bereid zijn om te luisteren, te adviseren, te helpen. Geen ambtenaren of vertegenwoordigers van woningbouwcorporatie, maar mensen uit de eigen straat.
Op haar dertiende kwam Mirjam Antonise in Tilburg wonen, in de Uitvindersbuurt, wat toen nog een heel andere wereld was dan de overkant, de Trouwlaan. Ze groeide er verder op, bleef er na haar trouwen, bracht de kinderen naar de peuterspeelzaal, ook aan de overkant. En werd juist daar actief in het buurtwerk. Zo was ze dus haar tijd vooruit, gezien de latere fusie tussen Trouwlaan en Uitvindersbuurt, die ze uiteindelijk als bestuurslid van buurthuis Trouwlaan meemaakte.  

Toen de reconstructie van de wijk in gang werd gezet stapte Mirjam in het wijkbeheeroverleg en in de klankbordgroep, waarin buurtbewoners hun stem konden laten horen. Ze werd voorzitter en streed vanaf die plek voor de belangen van de bewoners. Zelf was ze eigenaar van een huis in de wijk, maar haar inzet ging vooral uit naar de zwakkeren in de wijk, veelal huurders die al heel lang in de wijk woonden.
Onvermoeibaar luisterde ze -en luistert ze nog steeds- naar de zorgen van de mensen. Altijd blijft ze concreet en duidelijk uitleggen wat de mensen te wachten staat, zonder er doekjes om te winden. Ze is in staat en heeft het lef om bewoners te laten zien dat er overstijgende bewonersbelangen kunnen zijn die zwaarder wegen dan iemands directe eigenbelang.
Niet alleen zet zij zich in voor haar buurt en wijk, ook is ze zeer betrokken bij individuele problemen van buurtbewoners. Bij dit alles toont ze een bevlogenheid, grenzend aan passie, om van de Trouwlaan en de Uitvindersbuurt een wijk te maken waar het voor iedereen goed wonen is… waar mensen zich thuis voelen. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk, ze heeft een positief kritische houding en kan daarbij vasthoudend zijn: als een pitbull, zoals ze zelf zegt. Als er klachten zijn pakt ze die aan, schakelt ze verantwoordelijken in en schroomt ze niet om politici persoonlijk naar de wijk te sleuren om ze met de neus op de tekortkomingen in het proces van de reconstructie te drukken. Niet alleen lokale politici, zelfs de minister van Grote Stedenbeleid zat ze achter de broek.

Al jaren geeft Mirjam Antonise stem aan de stemlozen en helpt ze heel veel buurtbewoners invloed te krijgen op hun eigen leefomgeving. Ze geeft mensen het vertrouwen dat ze zelf iets kunnen betekenen, voor zichzelf en voor hun wijk.
Mensen als zij spelen een grote rol in de emancipatie van mensen uit de volkswijken, ze levert zo een belangrijke bijdrage aan saamhorigheid en solidariteit tussen mensen in de stad.

Vanwege haar belangeloze en al jarenlange aanhoudende inzet voor de wijkbewoners van Trouwlaan / Uitvindersbuurt kent de jury van de Solidariteitsprijs de Solidariteitsprijs 2006 toe aan Mirjam Antonise.